Genre: kinderboek (vanaf ca 10 jaar) Publicatie: Luitingh-Sijthoff, September 2020
Sterwaardering: 4/5 sterren
"'Kon ik het verdriet maar in barnsteen leggen, Pelle' zegt ze dan zacht. Alle kleur zou er dan uittrekken'."
Briefjes voor Pelle is een diep treffend maar imperfect boek over rouw na leven met het verlies van een ouder, door de ogen van een 12-jarige hoogbegaafde jongen. Ik lees nog maar weinig boeken van eigen Hollandse bodem, laat staan kinderboeken, maar voor pareltjes als dit maak ik graag een uitzondering.
Een jaar na het overlijden van zijn vader krijgt Pelle een onverwacht cadeau: een schoenendoos gevuld met briefjes. Briefjes van zijn vader. De briefjes bevatten boodschappen, lessen en opdrachten, waarmee papa Pelle uitnodigt het leven weer op te pakken, ook al is hij er niet meer bij om hem daarmee te helpen.
Dat gegeven an sich had het recept voor een melodramatische tranentrekker kunnen worden. En hoewel ik verwacht dat menigeen een traan zal laten bij het lezen van dit boek voelde het alles behalve melodramatisch.
Pelle is een innemende en geloofwaardige hoofdpersoon. Zijn voorliefde voor het opsommen van feitjes op lastige momenten, zijn humor en zijn authentieke onhandigheid (12-jarige jongen ten voeten uit!) brengen lichtheid in een boek dat anderszins vol zit met zware thema’s. Dat contrast geeft de momenten van rake emotie alleen maar meer diepgang.
Net zoals Pelle’s papa ben ik “het huilen een beetje verleerd”. Toch had ook ik een brok in mijn keel. Zelf verloor ik een ouder toen ik 13 was en ik denk dat ik dit destijds een fijn boek had gevonden.
Ik zou dit boek van harte willen aanbevelen aan kinderen (en volwassenen) in een situatie zoals Pelle, maar wel met 2 kanttekeningen. Zoals gezegd is dit geen perfect boek. Het einde komt te abrupt en met teveel spektakel. De gebeurtenissen in het laatste hoofdstuk hadden wat mij betreft helemaal weg kunnen worden gelaten; het voegt niets toe en verstoort het ritme van het verhaal. Het is bijna alsof de auteur niet wist hoe het verhaal moest eindigen “met een knal”, en daarom dit toevoegde. De laatste brief van papa was echter al meer dan genoeg geweest.
Dan is er die scene waarvan ik oprecht wenste dat hij niet in het boek was opgenomen. Spoilers onder de lijn, maar het betreft een scene met seksueel grensoverschrijdend gedrag waarover nooit meer gesproken wordt in het verhaal.
Meerdere scenes tussen Pelle en zijn 16-jarige buurmeisje Bloem geven me de kriebels, maar geen enkele is zo erg als de scene waar ze hem forceert haar borsten te betasten, nadat hij nee heeft gezegd! “want jongens op jouw leeftijd denken alleen maar aan seks, dus natuurlijk wil je ze voelen”. Dit wordt niet gecorrigeerd en afgedaan als een normale gebeurtenis. Mijn mond viel even open dat dit voorbij een editor is gekomen; hoe dan?! En PS: mocht je denken, stel je niet aan Renée, dit is toch niet erg? Draai even de genderrollen om en kijk of je dan hetzelfde vindt. Ja? Dan was het dus wél zo erg!
Deze ene scene op zichzelf maakt al dat ik het geen 5-sterren kan geven. Het boek is nog altijd meer dan de moeite waard, maar het is goed om te weten voor ouders dat dit een scene is waarover mogelijk gesproken moet worden…
Meer informatie over dit boek vind je hier op Goodreads.
Comentarios